افسانه‌های زیادی هستن که مارو با دوران سیاهی آشنا می‌کنن که در اون، هنرمندا در پستوی خونه‌ها فعالیت می‌کردن و کمتر کسی از وجودشون مطلع بود.

دورانی که مردم از رنج نان هنر رو فراموش کرده بودن و خشم و روزمرگی سایه‌ی بزرگی بر سر مردم انداخته بود. ژو گویی Zhu Gui یک افسانه ی معروف چینی که از یک نقاش بزرگ میگه.
نقاش ماهری که در دوران یک پادشاه ظالم به نام شی هوان زندگی می‌کرد. این پادشاه به ظلم و استبداد معروف بود و در اون زمان جامعه جز سکوت مطلق و یکپارچه چیز دیگه‌ای در خودش نداشت…..

شی هوان هنر و فرهنگ رو تهدیدی برای قدرت خودش می‌دونست و هر خلاقیتی در جامعه رو سرکوب می‌کرد. در اون زمان هر هنرمندی که آثارش مقایر با دیدگاه‌های حکومتی بود مجازات می‌شد. تنها یک هنر دستوری که کسی اجازه ی سرپیچی از اون رو نداشت.

اما ژو گویی هنرش رو کنار نذاشت و فعالیتش رو مخافیانه و با محتوایی کد گذاری شده طراحی می‌کرد تا پادشاه از مفهوم اون سر در نیاره و تنها مردم راز پنهان شده در تصاویر رو متوجه شن!
البته در ادبیات ایران هم کم نبودن شاعران و هنرمندانی که از ترس جانشون همه چیز رو با زبان کنایه و استعاره خلق می‌کردن.

مجله‌ی هنری نارگل برای از بین بردن سیاهی تاریخ و افسانه‌های اون، حالا قصد داره تا کدهای پنهان شده در هنر رو برای مخاطبای خودش آشکار کنه.
و این رسالت شیرین رو در قالب محتوای ویدیویی در یوتیوب، مقاله‌های ادبی و اگر دست سرنوشت مهلت داد به صورت پادکست به همگان ارائه بده تا شاید این سکوت مطلق تاریخ شکسته شه و از دل زمان صدای نغمه‌ای شنیدنی به گوش همگان برسه.

با افتخار برای ایران و ایرانی